Jacob Keller op 1 juni 1940
En onze luitenant gaat vandaag weg. Hij is, om in militaire termen te spreken, afgezwaaid en gaat a.s. maandag in de burgermaatschappij. Wij weten niet wie er blijder is, hij dat hij weer gewoon burger wordt of wij dat we hem kwijt zijn. Niet dat we iets tegen de man hebben, integendeel, we vinden hem een beschaafde en vriendelijke man. Minzaam, nederig en voor alles dankbaar. We hadden f 11.20 per week van hem, dus financieel kwamen er niet aan te kort. Maar een vreemde meneer aan tafel en in huis, dat zijn we niet gewoon, misschien zouden we er op den duur aan gewennen. we aten aan één tafel, hij, wij een daklooze timmermansjongen en een werkster of dienstmeisje. Hij meester in de rechten en 1ste luitenant, het geeft aan tafel een onbehagelijk gevoel. Maar enfin, ’t is voorbij. En we hoopten steeds door hem (zie -onleesbaar-) andere uit het huis te houwen.
En vanavond liep dat al direct fout. We kregen in kwartiering van Duitsche soldaten, juist toen de luitenant afscheid nam. We kregen 27 mensen op den zolder en twee korporaals of zoo iets in het bed van den luitenant. ’t Is gauw genoeg neergeschreven, maar vele blaadjes zouden vol geschreven kunnen worden van onze vrees en zenuwachtigheid te beschrijven toen we wisten zoo veel vreemde soldaten binnen te krijgen. Maar ’t mag gezegd worden, de menschen waren beleefd en zeer netjes. Vele zeggen, we hebben liever met Duitsche dan met Hollandsche soldaten te doen. En dat zit on de discipline, de korporaals hebben er beter de wind onder dan bij ons de meeste officieren.
Dagboeken van Jacob en Adriaan Keller 
Plaats een reactie